NOSTALGIA / Nostalgias

„NOSTALGIA”, na melodię „Nostalgias”, słynnego tanga. Po polsku piosenkę zaśpiewała Wiktoria Wizner podczas I Międzynarodowego Festiwalu Tanga Argentynskiego w Koszalinie. Wokalistka należy do Mini Studia Poezji i Piosenki działającego przy CK105 w Koszalinie, jest laureatką wielu nagród i wyróżnień zdobytych na ogólnopolskich i międzynarodowych festiwalach, obecnie studiuje wokalistykę i aktorstwo.

POSŁUCHAJ WYKONANIA WIKTORII

Tekst jest wolnym tłumaczeniem, prezentuję dwie wersje: do zaśpiewania przez dziewczynę i przez chłopaka. Utwory są objęte majątkowymi prawami autorskimi.

oryginał w wykonaniu kobiety:

 

Wersja dla dziewczyny:
NOSTALGIA
(sł. Mania Rawicz, muz. Juan Carlos Cobian)
Serce, w winie toń! Zapomnę go
nim ból wypełni mnie po brzeg...
Pora mi przestać o nim śnić!
(Gdy) u miłości stoję kresu
w podłej knajpie bez adresu
- wino łaskę sercu okaż!

Płocha ze mnie panna była
tylko śmiałam się, stroiłam,
gdy on chwycił moją dłoń.
Teraz, co za los, tak mi go brak
utopię żal, zapomnę go,
i ust obłędny słony smak.

Nostalgia…
zmysłowa i ciemnooka,
tak rozległa i głęboka…
Co tam wino, ja wciąż widzę go!
A w lustrach,
to już diabeł chyba nadał,
on nade mną w tangu włada,
tak bez końca w naszym tangu de amor.

Dlatego
topię w winie serce marne
moje myśli takie czarne
o kochanku, z którym chcę na zawsze być.
Jak oni wszyscy poszedł w dal, doskonale, niech i tak będzie
chcę zapomnieć już.

I niech bondoneon to tango gra
teraz i tu, gdy w oku łza…
tango amor, co pamięta
jak fruwały me warkocze
w tamte dzikie krótkie noce
może zagra i się wypełni.

Smutek zblednie z tą niedzielą,
myśli może pojaśnieją,
oczy me obeschną z łez.
Teraz, no co za los, tak mi go brak
utopię żal, zapomnę go,
i ust obłędny tak słony smak.

 

- - - - - -
oryginał w wykonaniu mężczyzny:

Wersja dla chłopaka:

NOSTALGIA
(sł. Mania Rawicz, muz. Juan Carlos Cobian)

Serce, w winie toń! Zapomnę ją
nim ból wypełni mnie po brzeg...
Pora mi przestać o niej śnić!
Gdy u miłości stoję kresu
w podłej knajpie bez adresu
- wino łaskę sercu okaż!
Wszak płocha z niej panienka była
tylko śmiała się, stroiła,
każdy mógł jej trzymać dłoń.
Teraz, co za los, muszę tu sam
utopić żal, zapomnieć ją,
ust jej obłędny słony smak.

Nostalgia…
zmysłowa tak i ciemnooka,
tak rozległa i głęboka…
Co tam wino, tu też widzę ją!
A w lustrach,
to już diabeł chyba nadał,
ona w tangu tak mną włada,
tak bez końca w naszym tangu de amor.

Dlatego
topię w winie serce marne
moje myśli takie czarne
o dziewczynie, z którą chciałbym
(nadal) być.
Jak one wszystkie poszła w dal, doskonale, niech i tak będzie
(bo) (ja) chcę zapomnieć już.

Niech bondoneon to tango gra
teraz i tu, gdy jestem sam…
tango amor, co pamięta
jej czarne oczy i warkocze
i tamte dzikie krótkie noce
może zagra i się wypełni.

Smutek zblednie z tą niedzielą,
myśli nieco pojaśnieją,
a oczy me obeschną z łez.
Teraz, co za los, muszę tu sam
utopić żal, zapomnieć ją,
ust jej obłędny słony smak.

 

Ten utwór jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska.